piątek, 10 listopada 2023

Witamy prezydenta!

11 listopada 1989 roku Bydgoszcz podwójnie przeżywała Święto Niepodległości, a to za sprawą odsłonięcia w tym dniu pomnika prezydenta Bydgoszczy Leona Barciszewskiego zamordowanego 11 listopada 1939 roku przez Niemców.  

Historia powstania pomnika, dużo artykułów i fotografii upamiętniających to wydarzenie. Post dedykuję Ś.P. Prezydentowi Bydgoszczy Leonowi Barciszewskiemu i jego Ś.P. synowi Januszowi, a także ich rodzinie. Publikuję tekst Henryka Kulpińskiego, który ukazał się w Kalendarzu Bydgoskim, 1991. W 2009 roku pomnik został przeniesiony na Wełniany Rynek.

 Po 50 latach Prezydent Leon Barciszewski wrócił do Bydgoszczy

11 listopada 1989 roku w Święto Niepodległości w Bydgoszczy, przy głównym deptaku ulicy Mostowej i przy licznym udziale społeczeństwa, szczególnie zaś młodzieży, po uroczystym nabożeństwie w sąsiedniej Farze, prezydent miasta - Władysław Przybylski i Danuta Barciszewska-Borkowska, córka przedwojennego prezydenta Leona Barciszewskiego, odsłonili pomnik tego niezwykle zasłużonego działacza niepodległościowego w Berlinie, zaś w latach 1924-1931 prezydenta Gniezna, a w latach 1932-1939 popularnego prezydenta Bydgoszczy.

 
Gazeta Pomorska 22 września 1989/221
Fot. 1

 
Ilustrowany Kurier Polski 5.10.1989/232
Fot. 2 
 
Gazeta Pomorska 5.10.1989/232
Fot. 3

 
 Ilustrowany Kurier Polski 5.10.1989/232
Fot. 4

Dziennik Wieczory, 230/1989
Fot. 5

Dziennik Wieczorny 13.11.1989/220
Fot. 6

 
 Fot. 7

11 listopada 1939 roku został on zamordowany wraz z synem Januszem przez Niemców, ponieważ Jego życie było wypełnione mądrą, ofiarną i efektywną służbą dla ojczyzny. Pomnik poświęcił ks. biskup Jan Nowak, wikariusz Prymasa Polski. Godzi się nadmienić, iż jest to wydarzenie bez precedensu, ponieważ w okresie powojennym, pomimo energicznych działań w licznych miastach naszego kraju, nie udało się przełamać barier i ustawić pomników dla zasłużonych prezydentów miast czy też burmistrzów. Co prawda w stolicy w pobliżu Grobu Nieznanego Żołnierza znana rzeźbiarka Nitschowa w 1981 roku ustawiła na postumencie skromną sylwetkę niezapomnianego prezydenta Stefana Starzyńskiego, ale całe przedsięwzięcie jest zbyt skromne w porównaniu z Jego zasługami.

Ilustrowany Kurier Polski 10/12.11.1989. Nr 262
Fot. 8

Ks. biskup Jan Nowak
Fot. 9
 
 
 Prezydent Bydgoszczy Władysław Przybylski
Fot. 10 
 
 
 Córka prezydenta Barciszewskiego Danuta Borkowska
Fot. 11 
 
  
Moment odsłonięcia pomnika
 Fot. 12 
 
 
 Przemawia Henryk Kulpiński
Fot. 13 

 
 Fot. 14

 
 Widoczni m.in. Stefan Pastuszewski, Jan Rulewski, 
Z. Mrozek i Andrzej Bogucki 
Fot. 15 

W Bydgoszczy, zgodnie z postulatami społeczeństwa, NSZZ „Solidarność” powołała 14 stycznia 1981 roku Społeczny Komitet Budowy Pomnika, który po 9 latach w sposób uparty i odważny przełamał partyjne bariery aby ze środków mieszkańców, Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Urzędu Miasta ostatecznie ustawić oczekiwany pomnik. Zrealizowany został projekt rzeźbiarza Sławoja Ostrowskiego z gdańskiej WSSP, zaś spiżowy odlew za symboliczne wynagrodzenie wykonał zespół fachowców z gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej pod kierownictwem inż. Bandrowskiego.

 

 
 Sztandar Stronnictwa Demokratycznego
Fot. 16 

 
 Sztandar Szkoły Podstawowej Nr 13 im. Leona Barciszewskiego
Fot. 17

Niezależna Unia Młodzieży Szkolnej
Fot. 18

Sztandar Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK)
Oddział w Bydgoszczy
Fot. 19

Światowej sławy nasz uczony - archeolog, prof. Kazimierz Michałowski, wygłaszając 30 maja 1968 r odczyt w bydgoskiej filharmonii powiedział: „Bydgoszcz z Warszawą łączy przykład dany przez obu niezłomnych prezydentów: Starzyńskiego i Barciszewskiego”.

Fot. 20

 
 Fot. 21

Odsłonięcie i poświęcenie monumentu przebiegało niezwykle uroczyście. Wygłoszone zostały przemówienia prezydenta Władysława Przybylskiego, ks. biskupa Jana Nowaka, Danuty Borkowskiej i Henryka Kulpińskiego - członka Społecznego Komitetu Budowy Pomnika. Śpiewał Chór Filharmonii Pomorskiej „Arion”, grała orkiestra ZNTK, wiersz p. t. „Ty coś walczył” - M.Konopnickiej deklamował Adam Libera - uczeń Szkoły Podstawowej nr 13 im. Leona Barciszewskiego.

 

Od lewej zasłonięty Henryk Kulpiński i Grażyna Kasprzak
Fot. 22
 
 
 Od lewej stoją Władysław Przybylski - prezydent, ks.biskup Jan Nowak,
 Stanisław Kubczak - wojewoda bydgoski, Senator RP Antoni Tokarczuk
Fot. 23
 
 
  Fot. 24

Godzi się tutaj przypomnieć iż Prezydent obejmował swój urząd w Bydgoszczy w okresie dwóch głębokich kryzysów: prezydenckiego w mieście i ekonomicznego w kraju, które przy pomocy mieszkańców zdołał zlikwidować. A więc niechaj odsłonięty i poświęcony pomnik napełnia nas wiarą i nadzieją, że udręczone od lat nasze życie będzie coraz łatwiejsze.

wtorek, 29 sierpnia 2023

Podręczniki „Made in Bydgoszcz”

Historia Zakładów Graficznych w Bydgoszczy jest naprawdę przebogata. W końcu w naszym mieście działały one pod różnymi nazwami przez ponad 200 lat. Skupiłem się na dwóch aspektach: na rozbudowie Zakładów w latach 1947-1951 i 1957-1962 oraz na produkcji Zakładów w latach 1945-1965. Korzystałem z publikacji pt.: „150 lat Zakładów Graficznych w Bydgoszczy na tle dziejów drukarstwa pomorskiego”, Bydgoszcz, maj 1965. Kolegium Redakcyjne: Eugeniusz Jeliński, Jan Kaługa, Mieczysław Karabasz, Edmund Lohse, Paweł Meraszyński, Sylwester Mrówczyński, Edmund Müller, Stanisław Olejniczak. Zespół Redakcyjny: Jerzy Bartnicki, Mieczysław Karabasz, Stanisław Olejniczak. Opracowanie: Jerzy Bartnicki.

 Produkcja Zakładów Graficznych Państwowych Zakładów Wydawnictw Szkolnych w Bydgoszczy w latach 1945-1964

Szeroki zakres produkcji Zakładów Graficznych PZWS w Bydgoszczy obejmuje podręczniki dla klas szkoły ogólnokształcącej, czasopisma przedmiotowe dla nauczycieli, poradniki metodyczne, książki pomocnicze dla nauczycieli z dziedziny pedagogiki, wychowania, psychologii, sztuki, techniki oraz barwne poglądowe tablice ścienne.

Podręczniki szkolne w pierwszych latach drukowano tylko w kolorze czarnym. Już w roku 1945 wydrukowano ponad 4,5 mln egzemplarzy książek szkolnych. W sierpniu 1946 roku na Pomorskiej Wystawie Przemysłu, Rzemiosła i Handlu, zorganizowanej z okazji 600-lecia Bydgoszczy, Zakłady PZWS otrzymały złoty medal za całokształt pracy wydawniczej.

W roku 1947 rozpoczęto druk pierwszych numerów czasopism przedmiotowych dla nauczycieli. W grudniu 1948 roku wydrukowano pierwszą ścienną 4-częściową mapę opracowaną do użytku szkolnego. Była to Fizyczna mapa Polski M. Janiszewskiego.

Jako pierwszy kolorowy podręcznik ukazał się we wrześniu 1949 roku w nowym opracowaniu Elementarz M. Falskiego z ilustracjami Gronowskiego, drukowany w 4 kolorach techniką offsetową. Wkrótce wyszły z druku dalsze kolorowe elementarze — w językach niemieckim, białoruskim, słowackim, litewskim i macedońskim. Dowodem ciągłego ulepszania produkcji podręczników kolorowych były m. in.: Rusieckiego Arytmetyka dla kl. I i II, Tułodzieckiego elementarz dla głuchoniemych Czytam i piszę, Słońskiej Pierwsza czytanka, Parnowskiego Czytanki dla kl. II, Podgórskiej Botanika dla kl. VI, oraz Ćwiczenia elementarzowe część I i II, Czytanka dla dorosłych Nowy Tor, Przyroda z geografią dla kl. III. Inne podręczniki, np. Przyroda kl. V, Historia kl. V i VI, otrzymały barwne wielostronicowe wkładki.

1.
 
2.
 
3.

4.

5.

6.

Zakłady wykonały również serię barwnych atlasików flory krajowej: roślin borów, roślin tatrzańskich, roślin wydm, roślin chronionych, albumiki ptaków, ponadto serie plansz rysunków dziecięcych.

W roku 1950 ukazały się pierwsze wielobarwne tablice ścienne formatu 70 X 100 cm. Były to tablice z dziedziny biologii, fizyki i historii.

Rok 1951 przyniósł pierwszy z podręczników dla szkół z białoruskim językiem nauczania. Dla kursów masowego nauczania wydano Pierwszą książkę do nauki języka rosyjskiego N. Modlińskiej. Książka ta wyszła w ogólnym nakładzie ponad pół miliona egzemplarzy, spełniając ważną rolę na kursach języka rosyjskiego.

7.

Od roku 1952 wydatnie zwiększyła się liczba drukowanych w bydgoskich Zakładach Graficznych PZWS podręczników do użytku Studiów Nauczycielskich oraz do bibliotek szkolnych i zakładów kształcenia nauczycieli, jak np. 2-tomowa Gramatyka opisowa języka polskiego z ćwiczeniami, Zarys teorii literatury, szereg dzieł z dziedziny metodyki nauczania fizyki, chemii, biologii i innych nauk przyrodniczych. Rozpoczęto również kilka cykli seryjnych, jak Biblioteka Matematyczna (dotychczas wydano ponad 20 tytułów), Biblioteka Historyczna, Materiały do studiów pedagogicznych, Rozrywki matematyczne i inne. Dla pedagogów i wychowawców cenne pozycje zawiera cykl Problemy współczesnego wychowania pod redakcją Bogdana Suchodolskiego, Wincentego Okonia i Wiktora Szczerby. Zakłady bydgoskie do swego dorobku zaliczyć mogą wybór pism pedagogicznych W. Spasowskiego, A. B. Dobrowolskiego, Stefanii Sempołowskiej, Roczniki Instytutu Pedagogiki, dzieła Wincentego Okonia Zarys dydaktyki, Proces nauczania, Ł. Kurdybachy, a z zakresu psychologii — dzieła M. Kreutza Metody współczesnej psychologii, W. Szewczuka Psychologia i wiele innych.

8.

Z dziedziny oświaty szczególnie interesujące pozycje stanowią Oświata w Związku Radzieckim i Postępowa myśl oświatowa w Królestwie Polskim w latach 1905-1914.

9.

10.

W roku 1954 Centrala PZWS oraz Zakłady Graficzne PZWS w Bydgoszczy i Łodzi z okazji 10-lecia swej pracy podjęły zobowiązanie dostarczania Czytelnikom książek wykonanych wzorowo. Pierwszą tego rodzaju książką wykonaną przez Zakłady bydgoskie PZWS był H. Steinhausa Kalejdoskop matematyczny. Takim samym wykonaniem odznaczają się książki Szczepana Jeleńskiego — Lilavati i Śladami Pitagorasa, Jadwigi Danni i Adama Wachułki Tysiąc lat polskiej myśli matematycznej i szereg innych dzieł. Obfity jest również udział Zakładów w dorobku edytorskim PZWS z dziedziny historii. Znajdujemy tu sporo interesujących pozycji, m. in. A. Gardawskiego i J. Gąssowskiego Polska starożytna i wczesnośredniowieczna, W. Lewandowskiego Uczestnicy powstania listopadowego opowiadają (wybór pamiętników z licznymi ilustracjami dokumentalnymi). Wspomnienia z lat 1904—1907 Z rewolucyjnych dni, Michała Brona Wojna hiszpańska 1936—1939 w dokumentach i publikacjach, Zbiór artykułów Z najnowszych dziejów Polski 1939-1947 i inne.

11.

 O szerokim wachlarzu tematycznym dzieł drukowanych przez bydgoskie Zakłady Graficzne PZWS świadczyć mogą takie tytuły, jak E. Białoborskiego Rakieta międzyplanetarna, B. Augustowskiego Lądy i Oceany, J. Machowskiego Zdobywcy Białego Lądu (historia wypraw i odkryć antarktycznych).

Oddzielną pozycję stanowią czasopisma przedmiotowe dla nauczycieli, takie jak: Matematyka, Fizyka w Szkole, Życie Szkoły, Język Rosyjski, Języki obce w Szkole, Geografia w Szkole. Pożyteczną rolę spełnia drukowany w zakładach bydgoskich już siódmy rok z rzędu ilustrowany magazyn historyczny Mówią wieki — popularny miesięcznik wydawany przez PZWS przy udziale Polskiego Towarzystwa Historycznego.

12.

13.

14.

15.

16.

Dużym uznaniem cieszą się praktyczne podręczniki do nauki języków obcych, np. English for Everyone, Język rosyjski na co dzień, a także polski Poradnik gramatyczny.

 

17.

18.

Na zlecenie "Ars Polona" zakłady wydrukowały szereg pozycji eksportowych w językach francuskim, angielskim i niemieckim.

Najpoważniejszymi pracami akcydensowymi, wykonywanymi dla Wydawnictw Komunikacji i Łączności były Urzędowy rozkład jazdy PKP, ukazujący się dwa razy w roku w wydaniu książkowym (ponad 850 stron) oraz ścienne rozkłady jazdy. Dla Wydawnictw Komunikacji i Łączności wykonywało się również inne publikacje, z których Samochody od A do Z ukazały się już w czwartym wydaniu.

Produkcja książek szkolnych zwiększała się systematycznie z roku na rok. W 1945 roku wydrukowano 4 250 tysięcy egzemplarzy, w roku 1950 — 9 188 tysięcy, w 1955 roku — 11 147 tys., w 1960 roku — 11 704 tys., w 1963 roku 14 670 tys., w 1964 r. 16 223 tys. egzemplarzy. Zmieniał się też rodzaj wykończenia introligatorskiego. Podczas gdy w pierwszych latach z reguły spinano książki drutem i oprawiano w jednobarwną okładkę kartonową, z biegiem lat coraz więcej szyto nićmi i oprawiano w barwną i twardą okładkę, co przyczyniło się do poprawy szaty graficznej i trwałości podręczników

Książek szkolnych w oprawie twardej wykonano: w 1952 roku 50 tysięcy, w 1955 roku 624 tys., w 1960 roku 1 272 tys., w 1963 roku 4 055 tys., a w 1964 roku 4 837 tys. egzemplarzy. Na rok 1965 planuje się 5 200 tysięcy egzemplarzy w oprawie twardej. W chwili obecnej Zakłady w Bydgoszczy przodują w kraju w produkcji ilościowej książek w oprawach twardych.


Wykaz asortymentu wyprodukowanych w latach 1953—1964 książek szkolnych uwidacznia, że w ciągu 11 lat oprawa twarda, mimo że dziesięciokrotnie praco-chłonniejsza niż oprawa miękka szyta drutem, wzrosła przeszło 80-krotnie. Było to możliwe tylko dzięki dużemu zmechanizowaniu procesu opraw, dzięki postępowi technicznemu, wprowadzeniu w introligatorni produkcji potokowej oraz dzięki podniesieniu kwalifikacji pracowników. Wpłynęło to na masowość produkcji oprawnych książek, a tym samym, przy stosunkowo niewielkim wzroście zatrudnienia, na zwiększenie wydajności pracy w skali dotychczas nie notowanej.

W całej 150-letniej historii zakładów najbujniejszy ich rozwój zanotować należy w ostatnim dwudziestoleciu — w Polsce Ludowej. W tym okresie produkcja porównywalna wzrosła prawie trzynastokrotnie, podczas gdy zatrudnienie w stosunku do roku 1945 zwiększyło się do 243%.

Na podstawie stwierdzonej pracochłonności poszczególnych rodzajów opraw sprowadzono do wspólnej jednostki porównywalnej poszczególne wielkości asortymentu i gotowych wyrobów, przy czym jako średnią objętość przyjęto 12 arkuszy druku.

Już w roku 1946, pierwszym roku 3-letniego Narodowego Planu Gospodarczego zakłady, zatrudniając 530 osób, w tym 291 kobiet, wyprodukowały 5 501 tysięcy egzemplarzy porównywalnych książek i broszur, co na jednego zatrudnionego stanowiło 10 379 egzemplarzy; w roku 1949 przy 563 zatrudnionych (w tym 285 kobiet) załoga Zakładów wykonała 6 402 tys. egzemplarzy porównywalnych książek (11 371 egz. na osobę). W ostatnim roku 6-letniego Narodowego Planu Gospodarczego porównywalna produkcja w egzemplarzach książek wynosiła już 15 402 tysięcy egzemplarzy przy zatrudnieniu 587 pracowników (w tym 320 kobiet), a wydajność pracy wzrosła do 26 239 egzemplarzy na jednego pracownika.

Pierwsza pięciolatka przyniosła dalszy poważny wzrost produkcji. W roku 1960 produkcja porównywalna zamknęła się ilością 21 918 tysięcy egzemplarzy wykonanych przez 568-osobową załogę (w tym 303 kobiety), co wykazało wydajność 38 488 egzemplarzy porównywalnych na jednego pracownika. W roku 1964 załoga 752-osobowa (w tym 439 kobiet) wykonała 54 867 tysięcy egzemplarzy porównywalnych, czyli na każdego pracownika przypadało 72 951 egzemplarzy.

Wyniki te osiągnięto dzięki modernizacji wszystkich działów produkcyjnych i dostosowaniu zakładów do nowych, stale wzrastających wymogów. Zecernia wykonuje średnio rocznie 1800 arkuszy składu monotypowego o wysokim stopniu utrudnień, jak matematyczne, chemiczne, obcojęzyczne — często ze specjalnymi znakami i alfabetem niełacińskim, encyklopedyczne itp. Maszyny typograficzne płaskie wykonują rocznie 130 milionów kolorowych odbitek przeliczonych na format A1, a maszyny offsetowe osiągają 86 milionów kolorowych odbitek.

Praca odbywa się zasadniczo na dwie zmiany: współczynnik zmianowości wynosi 1,6 dla całego zakładu, a dla maszyn drukujących 2,0.

Długotrwałe zabiegi zakładów o podniesienie jakości wykończenia i szaty graficznej podręczników szkolnych dały pozytywne rezultaty pomimo takich przeszkód, jak nie standartowa jakość dostarczanego papieru, mankamenty papieru offsetowego, nierówna jakość farb i materiałów pomocniczych.

Pokonując niejednokrotnie poważne trudności, na przestrzeni lat 1945—1964 zakłady zawsze wykonywały roczne plany produkcyjne, w pierwszych latach z dość znaczną nadwyżką. Przyczyniło się do tego nie tylko wprowadzenie lepszych metod organizacyjnych, racjonalniejsze wykorzystanie rezerw produkcyjnych, nie tylko odnowienie parku maszynowego, postęp techniczny, ruch racjonalizatorski i wynalazczy. Czynnikiem w równej mierze decydującym o rezultatach zakładów był ofiarny wysiłek kierownictwa i całej załogi, którą kolektyw partyjny i związkowy potrafił we właściwy sposób ożywić duchem współzawodnictwa w wydajnej i jakościowej pracy.

U progu nowego planu 5-letniego na lata 1966—1970 stało przed Zakładami Graficznymi PZWS w Bydgoszczy poważne zadanie dostarczenia szkole nowych podręczników, opracowanych w związku z reformą szkoły podstawowej według zmienionych programów. W wykonaniu tego zadania pomogło załodze Zakładów doświadczenie zdobyte w dotychczasowej pracy.

Poniżej podręcznik  do Matematyki z lat 80. XX w.

19.
 
20.
 

poniedziałek, 28 sierpnia 2023

Wielka rozbudowa drukarni

Historia Zakładów Graficznych w Bydgoszczy jest naprawdę przebogata. W końcu w naszym mieście działały one pod różnymi nazwami przez ponad 200 lat. Skupiłem się na dwóch aspektach: na rozbudowie Zakładów w latach 1947-1951 i 1957-1962 oraz na produkcji Zakładów w latach 1945-1965.
 

Korzystałem z publikacji pt.: 150 lat Zakładów Graficznych w Bydgoszczy na tle dziejów drukarstwa pomorskiego, Bydgoszcz, maj 1965. Kolegium Redakcyjne: Eugeniusz Jeliński, Jan Kaługa, Mieczysław Karabasz, Edmund Lohse, Paweł Meraszyński, Sylwester Mrówczyński, Edmund Müller, Stanisław Olejniczak. Zespół Redakcyjny: Jerzy Bartnicki, Mieczysław Karabasz, Stanisław Olejniczak. Opracowanie: Jerzy Bartnicki. 

Już w roku 1946 wyłoniła się potrzeba powiększenia zdolności produkcyjnej Zakładów. Postanowiono więc zwiększyć i zmodernizować park maszynowy oraz rozbudować drukarnię. Projekt sporządzony przez architekta Jana Kossowskiego przewidywał dobudowanie do istniejącego głównego budynku produkcyjnego trzech skrzydeł, tworzących czworobok funkcjonalnie połączonych z sobą budynków.

 1. Plan sytuacyjny Zakładów

2. Makieta Zakładów

Po pewnych zmianach projektu, przystąpiono do rozbudowy w końcu sierpnia 1947 roku. Wykonawcą było Społeczne Przedsiębiorstwo Budowlane. Budowa trzech skrzydeł 4-kondygnacyjnych, prowadzona w kolejnych trzech etapach, trwała do końca 1950 roku. W trakcie wykańczania trzeciego skrzydła przystąpiono do przebudowy dotychczasowego głównego budynku oraz lewej i prawej oficyny. Kapitalnemu remontowi poddano również budynek administracyjny. 

 
3. Budynek administracyjny od strony
 ul. Jagiellońskiej

 Przebudowę budynku głównego i oficyn, jak również remont budynku administracyjnego ukończono ostatecznie w pierwszych miesiącach 1952 roku. Powierzchnia nowych budynków wynosiła 5 600 metrów kwadratowych, ich kubatura około 18 tysięcy metrów sześciennych. Tym samym zabudowania Zakładów powiększyły się prawie dwukrotnie. Dzięki przebudowie głównego budynku uzyskano na jego IV kondygnacji, na której poprzednio znajdował się dział offsetowy, obszerną i piękną świetlicę ze sceną i zapleczem. W głównym budynku i w oficynach zlikwidowano liczne zakamarki, stwarzając przestronne i jasne pomieszczenia produkcyjne. W większości działów założono wentylację nawiewną i wywiewną. Wszystkie przebudowane obiekty otrzymały dachy ceramiczne zamiast dotychczasowego pokrycia papowego.

4. Wiecha na konstrukcji dachowej

Inwestycje maszynowe powiązane były z zamierzeniami budowlanymi. Rozbudowa w latach 1947 - 1951 umożliwiła zwiększenie i umasowienie produkcji podręczników szkolnych. Do roku 1952 prawie wszystkie książki szyte były drutem i miały okładki kartonowe. W tym czasie wyłania się potrzeba uruchomienia działu opraw twardych. Dla osiągnięcia tego celu oraz planowanego rozwoju działu offsetowego postanowiono dalszą rozbudowę zakładów. Pierwszy projekt przewidywał wybudowanie oddzielnej introligatorni i magazynu papieru poza zakładem na peryferiach miasta przy ul. Fabrycznej. Ostatecznie jednak zdecydowano budowę w bezpośrednim sąsiedztwie zakładów, na co po dłuższych staraniach uzyskano zgodę władz miejskich. W lipcu 1957 roku przystąpiono do rozbiórki baraku administracyjnego i Domu Książki, znajdującego się na terenie przyszłej budowy. W zamian wybudowano Domowi Książki nowe pomieszczenie przy ul. Świerczewskiego (dziś Świętej Trójcy). W latach 1957-1959 powstał w stanie surowym 4-kondygnacyjny budynek produkcyjny, na którym wiechę zawieszono w styczniu 1960 roku. 

3. Budynek w stanie surowym

Zanim można było zadość uczynić tej tradycji, piętrzyło się sporo przeszkód. Pierwsze ukazały się już przy robotach ziemnych. Wykopy zalewała woda, grunt okazał się bardziej złożony aniżeli wykazywały to wyniki wstępnych wierceń geologicznych. Niedopracowana dokumentacja, brak żelaza zbrojeniowego i sprzętu instalacyjnego, okresowy brak środków inwestycyjnych, a przede wszystkim brak na budowie dostatecznych sił roboczych ściąganych ponadto często do priorytetowych innych robót, opóźniały budowę.

 4. Roboty ziemne

5. Zakładanie stropu nad piwnicami

6. Zakładanie filarów
 
Roboty instalacyjne i wykończeniowe trwały do końca 1962 roku Generalnym wykonawcą było Terenowe Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego w Bydgoszczy. Roboty wentylacyjne wykonywane przez Przedsiębiorstwo Budowy Urządzeń Wentylacyjnych ,,Klimat" w Warszawie szły opornie i trwały do końca 1964 roku

Nowy budynek przyjmowano do użytku etapami. Jako pierwszą przyjęto w 1961 roku trzecią kondygnację dla introligatorni. Wkrótce uruchomiono tam nowoczesną linię potokową oprawy twardej, dobrze wyposażoną w maszyny i zmechanizowaną.

W tym samym roku drugą kondygnację objął w użytkowanie dział maszyn offsetowych, a w następnym wprowadziły się na czwartą kondygnację przygotowalnia offsetowa (foto, rysownia, retuszernia) oraz aparaty reprodukcyjne chemigrafii.

7. Budowa II piętra

Parter zajęła również w 1962 roku ekspedycja gotowych wyrobów. Jako ostatni dział wprowadziła się na parter trawiarnia chemigrafii na początku 1963 roku. Kubatura nowego budynku, bezpośrednio połączonego na drugiej i trzeciej kondygnacji z działami produkcyjnymi dotychczasowych budynków, wynosi 15 000 m sześciennych, a powierzchnia użytkowa 3609 m kwadratowych.

8. Budynki produkcyjne od strony Parkowej (dziś 19 marca 1981)

Dzięki pobudowaniu nowego obiektu produkcyjnego rozwiązany został problem masowej oprawy twardej, a jednocześnie nowe pomieszczenia pozwoliły na bardziej racjonalne usytuowanie stanowisk pracy w całej introligatorni — największym dziale zakładów. Unowocześnienie i polepszenie warunków pracy nastąpiło w dziale offsetowym i chemigrafii, racjonalnie usprawniono spływ gotowej produkcji do pakowni i ekspedycji. Na rozbudowie zyskała również zecernia ręczna, której można było oddać część pomieszczenia, zajętego poprzednio przez dział offsetowy. 

9. budynki produkcyjne od strony Parkowej (dziś 19 marca 1981)
 
10. Elewacja Zakładów od strony Al. 1 Maja  (dziś Gdańska)

W piwnicy ulokowano centralną kotłownię dla całego obiektu, komorę klimatyzacyjną i szlifiernię płyt offsetowych. Wartość inwestycji budowlanych i maszynowych, przeprowadzonych w latach 1945 — 1964 przekraczała 46 milionów złotych.