Most Pomorski

1 grudnia 1970 r. oddano do użytku Most Pomorski

Spina on oba brzegi Brdy w centralnej części miasta, łącząc m.in. osiedle Bartodzieje z osiedlami Kapuściska i Wyżyny. Most zbudowano w latach 1966-1970 wg projektu Maksymiliana Wolfa metodą montażu nawisowego z gotowych prefabrykowanych elementów sprężanych. Obiekt posiada dwie jezdnie drogowe o dwóch pasach ruchu każda, pośrodku dwa torowiska tramwajowe oraz chodniki dla pieszych i ścieżki rowerowe. W 2005 r. most przeszedł remont kapitalny. Jest najbardziej obciążonym ruchem drogowym mostem w Bydgoszczy. Pomiar ruchu w 2006 r. wykazał, że w szczycie komunikacyjnym przejeżdża przezeń ok. 2490 pojazdów na godzinę.

 

Most Pomorski w 1977 r.

Parafia Polskokatolicka

Budynek kościoła powstał w 1864 r. jako dom modlitwy dla Zjednoczenia Apostolskiego (irwingianów). Był to pierwszy obiekt sakralny zbudowany na terenie obecnego Śródmieścia, w 11 lat po wytyczeniu urbanistycznym nowej dzielnicy łączącej Stare Miasto z dworcem kolejowym. W 1892 r. świątynia została rozbudowana o kaplice boczne. Do 1945 r. służyła niemieckojęzycznej gminie wyznaniowej Kościoła Nowoapostolskiego.

 

Sierpień 1933 r.

zdjęcie: Narodowe Archiwum Cyfrowe

W 1946 r. władze miejskie przydzieliły świątynię Kościołowi polskokatolickiemu, którego bydgoska parafia pw. Zmartwychwstania Pańskiego istniała od 1925 r., lecz nie posiadała wcześniej własnego obiektu sakralnego.

Począwszy od lat 50. XX w. prowadzono w budynku prace modernizacyjne. Wykonano m.in. elewację zewnętrzną kościoła, a w latach 1978-1979 przeprowadzono remont wnętrza. Zbudowany został wówczas ołtarz posoborowy, położono nową posadzkę w prezbiterium, zakupiono nowe lichtarze, naczynia liturgiczne i szaty, położono ponadto nowy dach z blachy ocynkowanej, a plac przed kościołem wybetonowano. W 1982 r. przy kościele zbudowano nową plebanię. Aktualnie kościół ten skupia w Bydgoszczy i okolicy ok. 300 rodzin parafian.

Zewnętrzna forma kościoła prezentuje formy historyzujące z przewagą neogotyku. Kościół zorientowany jest w kierunku północnym i fasadą od strony ulicy Jana i Jędrzeja Śniadeckich. Czteroprzęsłowa budowla zamknięta jest od północy trójbocznie ograniczonym prezbiterium. Salowe wnętrze z chórem muzycznym nakryte jest płaskim, drewnianym stropem. O średniowiecznej stylizacji kościoła świadczy oszkarpowanie uskokowymi przyporami, ostrołukowe okna i wejście do kruchty, pinakle oraz krzyżowo-żebrowe sklepienie prezbiterium. Obok typowych dla gotyku form występują również architektoniczne formy włoskie: frontowe rozetowe okno oraz fryz trójlistny biegnący pod gzymsem szczytu fasady.

 To miejsce dzisiaj
 

Wyświetl większą mapę

Strona parafii

Melchior Wierzbicki (1867-1925)

Urodził się 4 lipca 1867 r. w Gnieźnie. Był synem Władysława, kupca i Anieli z Poklateckich. Po ukończeniu gimnazjum w Gnieźnie, studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Po krótkiej praktyce adwokackiej w Gnieźnie, przeniósł się w 1896 r. do Bydgoszczy, gdzie otworzył kancelarię adwokacką i notarialną. Stał się obrońcą prawnym działaczy polskich przed sądami niemieckimi. W 1917 r. został mianowany radcą sprawiedliwości. Prawdziwy rozgłos przyniosła mu działalność narodowa i społeczna.

Był organizatorem i sekretarzem Komitetu Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego, czynnie działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” Bydgoszcz I. Przez szereg lat był aktywnym członkiem Dozoru Kościelnego przy bydgoskiej farze. Przyczynił się do założenia i utrzymania polskiego „Dziennika Bydgoskiego”. Od ok. 1916 r. był także członkiem zwyczajnym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Aktywna działalność narodowa była przyczyną jego śledzenia przez policję pruską.

Od lutego 1914 r. wchodził w skład rady nadzorczej Banku Dyskontowego, dwa lata później wszedł w skład polskiego Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego, a od 1918 r. jawnie nim kierował wspólnie z dr Janem Bizielem. W grudniu 1918 r. był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu, zaś latem 1919 r. stanął na czele Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej na Obwód Nadnotecki w Bydgoszczy, reprezentując go m.in. w rokowaniach polsko-niemieckich w Berlinie. W końcu 1919 r. pełnił funkcję delegata polskiego przy urzędzie regencyjnym w Bydgoszczy, przeciwstawiając się wywozowi do Niemiec polskiego mienia. 19 stycznia 1920 r. reprezentował władze polskie w akcie powrotu Bydgoszczy do Polski. Jego podpis widnieje pod polsko-niemieckim protokołem przejęcia Bydgoszczy z rąk niemieckich. On również w imieniu Naczelnej Rady Ludowej wręczył komisarzowi polskiemu Janowi Maciaszkowi nominację na komisarycznego prezydenta Bydgoszczy.

4 sierpnia 1920 r. został mianowany radnym tymczasowej Rady Miejskiej, jednak w jej pracach nie uczestniczył, prosząc o zwolnienie go z jej składu. W następnych latach, będąc niezupełnie zdrowym i nie mogąc się pogodzić ze stosunkami, jakie zapanowały w Polsce - nie angażował się politycznie. Udzielał się natomiast w organizacjach społecznych. W 1921 r. został pierwszym prezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Bydgoszczy, w 1923 r. członkiem, a dwa lata później prezesem Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy. Był również członkiem polskiego Bractwa Strzeleckiego i Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego.

Główną uwagę skoncentrował jednak na działalności adwokackiej i gospodarczej. Odegrał ważną rolę w organizacji polskiego przemysłu i handlu w Bydgoszczy. W październiku 1920 r. został komisarzem Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy. W latach 1920-1925 zasiadał w radach nadzorczych kilku towarzystw i spółek akcyjnych oraz pełnił funkcję prezesa rady nadzorczej przedsiębiorstw: „Karbid Wielkopolski” w Smukale koło Bydgoszczy oraz Kopalni i Przetwórstwa Gipsu Tow. Akc. w Wapnie.

Gazeta Bydgoska 28 listopada 1925 r.

Zmarł 25 listopada 1925 r. w Bydgoszczy na udar serca. Został pochowany na cmentarzu Nowofarnym. W nekrologach pisano o nim jako „jednym z najbardziej zasłużonych obywateli miasta Bydgoszczy i Ziemi Nadnoteckiej”. Jego imieniem nazwano ulicę, która łączy Nowy Rynek z Wełnianym Rynkiem.

źródło: 

Wikipedia, Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa, Gazeta Pomorska

Parasole z Gdańskiej

W okresie międzywojennym Rudolf Weissig prowadził Bydgoską Fabrykę Parasoli produkującą również wachlarze oraz laski. Interes mieścił się przy ulicy Gdańskiej 13.

  Książka Adresowa Miasta Bydgoszczy na rok 1933

Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa

W II połowie XIX wieku właścicielami rozległej posesji, obejmującej parcele aż do zbiegu z obecną ul. Dworcową, była rodzina hotelarzy Pawlikowskich. Około 1880 roku na zlecenie Pawlikowskiego wzniesiona została eklektyczna kamienica nawiązująca aranżacją fasady do form klasycystycznych. Warto zwrócić uwagę na dekoracyjnie opracowany porte-fenêtre, zamknięty trójkątnym szczytem, prowadzący na balkon z dekoracyjną balustradą. Fasadę wieńczy fryz o bogatej dekoracji roślinnej. Lewą witrynę sklepową można uznać za najpiękniejszą w mieście.

Wyświetl większą mapę

MOT-59

9 listopada 1958 r. wyprodukowano pierwszy w kraju miniaturowy radioodbiornik tranzystorowy, zaprojektowany w 1958 r. przez zespół pod kierownictwem inż. Romana Paluchowskiego w zakładach “ELTRA” w Bydgoszczy.

MOT-59 

źródło: Muzeum Techniki 2006

Eltra MOT-59 to pod wieloma względami była przełomową konstrukcją w polskiej radiotechnice (skrót MOT oznaczał Miniaturowy Odbiornik Tranzystorowy). Po pierwsze - był pierwszym polskim odbiornikiem tranzystorowym, po drugie - pierwszym odbiornikiem zmontowanym na płytce drukowanej, po trzecie - pierwszym odbiornikiem wytwarzanym w bydgoskiej " Eltrze", która dotychczas produkowała podzespoły stykowe.

MOT-59 w ochronnym etui

źródło: legendy-prl.pl

Egzemplarz prototypowy pokazano w roku 1959 na Targach Poznańskich. Model produkowano przez rok, a liczba wyprodukowanych egzemplarzy wyniosła kilkaset sztuk. W związku z powstaniem tego odbiornika zakłady "OMIG" zaczynają produkować miniaturowe oporniki i kondensatory a "TONSIL" - miniaturowy głośnik.  Tranzystory pochodziły z importu (początkowo z firmy Telefunken a później Philips).

Podstawowe parametry i właściwości:
tranzystory: OC44, 2xOC45, OC71, OC72 + diody 2xDOG56
zakresy fal: Długie 1322 m (227 kHz) - Warszawa I, Średnie  187 - 580 m (1605 - 520 kHz)
zasilanie: 6V - 4 ogniwa S-14 lub 5 akumulatorów KN1
wymiary: 160x90x38 mm, ciężar ok. 0,53 kG
   
Elementy regulacyjne:
- potencjometr siły głosu z wyłącznikiem na górnej płaszczyźnie
- przełącznik zakresów na górnej płaszczyźnie
- duże pokrętło strojenia na płycie czołowej

Odbiornik superheterodynowy z układem ARW. Na falach średnich można było wybierać stacje a na długich odbierał tylko jedną stację lokalną. Przeważnie była to Warszawa I, ale można było przystosować odbiornik do odbioru innej stacji długofalowej. Moc wyjściowa odbiornika wynosiła 0,03 W, a baterie wystarczały na ok. 40 godzin pracy. (wikipedia.pl)