Już motyl usnął na kwiecie,
Wietrzyk listkami kołysze;
Babcia na starym szpinecie
O zżółkłe trąca klawisze.
Przy babci wnuczka podlotek
Zwiędłą całuje jej rękę,
Łaszcząc się z prośbą jak kotek:
— Babciu, zaśpiewaj piosenkę!
A babcia stara i siwa
Jakby kto zadał jej czaru
Odwieczną piosnkę dobywa
Z dawnego repertuaru.
I głosem biednym i nikłym
śpiewa jak łabędź zraniony,
Z patosem wcale niezwykłym
U tak poważnej matrony:
"Tam na błoniu błyszczy kwiecie,
Stoi ułan na widecie,
A dziewczyna, jak malina
Niesie koszyk róż!..."
— Babuniu! jakież to piękne,
Aż dziwne idą wskroś dreszcze,
Ja u nóg twoich uklęknę,
Lecz zaśpiewaj jeszcze, ach! jeszcze!
A babcia dawne swe dzieje
Snuje przed wnuczką jedyną.
Wnuczka rozkosznie się śmieje
A babci z oczu łzy płyną...
Autorem wiersza jest Władysław Bełza - pseud. Władysław Piast (1847-1913) - polski poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości. Publicysta, animator życia kulturalnego, oświatowego i prasowego, współzałożyciel polskiej organizacji oświatowej Macierz Polska.
Wuj Witolda Bełzy (1886-1955) – bibliotekarza, literata, publicysty, działacza kultury i dyrektora Biblioteki Miejskiej w Bydgoszczy
(1920–1939, 1945–1952). Wiersz został opublikowany w "Małym posłańcu" - dodatku bezpłatnym do "Dziennika Bydgoskiego". Bydgoszcz, niedziela 22 marca 1908 roku.
Portret Apolonii Sicińskiej
Zakład Fotograficzny Teodora Joopa i Spółki Bydgoszcz, 1865
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz