Historia powstania kościoła p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa wiąże się ze staraniami społeczności polskiej, która od 1898 roku usiłowała uzyskać zgodę władz pruskich na budowę nowego kościoła katolickiego w mieście. Zgoda została wydana w 1906 roku, jednak pod warunkiem powstania dwóch kościołów: jednego dla Polaków pw. św. Trójcy i drugiego dla Niemców pw. Serca Jezusa.
Wstępny projekt świątyni wykonano w Biurze Projektów Wydziału Budownictwa Robót Publicznych w Berlinie, w maju roku 1908. Głównym architektem był Oskar Hossfeld z Turyngii. Przy budowie współpracowali: urzędnik Bydgoskiego Urzędu Budowlanego - Hermann, budowniczy regencji - Handke oraz radca budowniczy - Lange. Swój wkład w budowę wniósł również papież Pius X.
Kościół reprezentuje styl neobarokowy, na planie krzyża z wielką rotundą kopulastą pośrodku. Zastosowano w nim nowe rozwiązania konstrukcyjne (m.in. żelbet). Świątynia jest murowana, otynkowana, trójnawowa i bazylikowa z wydzieloną absydą, transeptem i kopułą. Wewnątrz miejsce znalazło sklepienie kolebkowe, pilastrowy podział ścian, neobarokowe wyposażenie. Wieża posiada hełm baziasty i przybudowaną do elewacji bocznej latarnię.
Budynek wykonano na fundamentach betonowych. Mury na zewnątrz i wewnątrz to konstrukcja ceglana na zaprawie wapiennej. Rynny, hełm wieży i sygnaturki pokryto blachą miedzianą. Posadzka nawy głównej to czerwony piaskowiec, posadzka pod ławkami - beton, prezbiterium - płyty marmurowe. Elementy drewniane wykonano z drewna sosnowego i dębowego, architekturę wnętrz w sztukaterii gipsowej.
Kościół może pomieścić ok. 2 tys. osób. Posiada duże prezbiterium, trzy nawy, dwie kaplice, zakrystię podzieloną na część dolną i górną. Aby wejść do środka można skorzystać z ośmiu wejść, z czego w użytku jest pięć z nich.
Rys. Jolanta Młodecka / 1995
Wstępny projekt świątyni wykonano w Biurze Projektów Wydziału Budownictwa Robót Publicznych w Berlinie, w maju roku 1908. Głównym architektem był Oskar Hossfeld z Turyngii. Przy budowie współpracowali: urzędnik Bydgoskiego Urzędu Budowlanego - Hermann, budowniczy regencji - Handke oraz radca budowniczy - Lange. Swój wkład w budowę wniósł również papież Pius X.
Kościół reprezentuje styl neobarokowy, na planie krzyża z wielką rotundą kopulastą pośrodku. Zastosowano w nim nowe rozwiązania konstrukcyjne (m.in. żelbet). Świątynia jest murowana, otynkowana, trójnawowa i bazylikowa z wydzieloną absydą, transeptem i kopułą. Wewnątrz miejsce znalazło sklepienie kolebkowe, pilastrowy podział ścian, neobarokowe wyposażenie. Wieża posiada hełm baziasty i przybudowaną do elewacji bocznej latarnię.
Budynek wykonano na fundamentach betonowych. Mury na zewnątrz i wewnątrz to konstrukcja ceglana na zaprawie wapiennej. Rynny, hełm wieży i sygnaturki pokryto blachą miedzianą. Posadzka nawy głównej to czerwony piaskowiec, posadzka pod ławkami - beton, prezbiterium - płyty marmurowe. Elementy drewniane wykonano z drewna sosnowego i dębowego, architekturę wnętrz w sztukaterii gipsowej.
Kościół może pomieścić ok. 2 tys. osób. Posiada duże prezbiterium, trzy nawy, dwie kaplice, zakrystię podzieloną na część dolną i górną. Aby wejść do środka można skorzystać z ośmiu wejść, z czego w użytku jest pięć z nich.
Rys. Jolanta Młodecka / 1995
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz